Το «εθνικολαϊκό αφήγημα» και η ταξική απονεύρωση

ΑΠΟ ΤΟ ΕΑΜ …ΣΤΟ ΣΥΡΙΖΑ

Δημήτρης Γρηγορόπουλος
Η πληθώρα εκδηλώσεων για τα Δεκεμβριανά αλλά και τον Εμφύλιο Πόλεμο προδίδει τον έντονο προβληματισμό γι’ αυτή την ιστορική περίοδο, αλλά και για το συσχετισμό της με τη σύγχρονη πραγματικότητα.

Σ’ αυτήν την έξαρση συμβάλλει εκ πονηρού και η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, που για να κεντρίσει τις χορδές πατριωτικών και λαϊκών στρωμάτων, επιχειρεί να ιδιοποιηθεί την παράδοση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, εμφανιζόμενη – αλίμονο -ως το σύγχρονο ΕΑΜ, που ενώνει και «απελευθερώνει» το λαό απ’ τους ανάλγητους ξένους και την επάρατη Δεξιά!

Η εθνικολαϊκή – εαμική αφήγηση του ΣΥΡΙΖΑ, την οποία παρά τον μνημονιακό εκφυλισμό του δεν εγκαταλείπει, καθόλου δεν επιβεβαιώνει την πολιτική και ιδεολογική αξίωση της συντηρητικής παράταξης περί δήθεν ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς στη μεταπολίτευση. Αυτό όχι μόνο θεωρητικά, αλλά και εμπειρικά τεκμηριώνεται απ’ την πληθώρα στη σύγχρονη εποχή ιδεολογικών μηχανισμών, αλλά και άλλων θεσμών, που έχουν ισχυρή ιδεολογική λειτουργία, όπως η Βουλή («ενσάρκωση της δημοκρατίας») και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας («σύμβολο της ενότητας του έθνους»).

Στην πραγματικότητα, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ με την εθνικολαϊκή εαμική αφήγηση (όχι τυχαία, δεν αναφέρεται στον εμφύλιο πόλεμο) επιχειρεί να «καλλωπίσει» τη μνημονιακή πολιτική των νεοφιλελεύθερων αναδιαρθρώσεων, την οποία υλοποιεί και προβάλλει (άρα, αυτή η πολιτική συνιστά και τον κυρίαρχο συγκαλυμμένο ιδεολογικό λόγο της) ως όχημα για την τροχιοδρόμηση της ανεξάρτητης, εντός της ΕΕ, πολιτικής, της εξόδου απ’ την κρίση και της κοινωνικής προόδου!

Εξάλλου, ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυρίαρχη ιδεολογία υιοθετώντας την πρακτική του ΠΑΣΟΚ απ’ το 1981, απολυτοποιούν τον εθνικό χαρακτήρα του ΕΑΜ, ενώ απονευρώνουν τον ταξικό χαρακτήρα του (ηγεμονία της εργατικής τάξης) και την επαναστατική προοπτική του. Έτσι, κατασκευάζεται ένας ενιαίος λαός χωρίς ταξική διάρθρωση και αντιθέσεις, κοινωνικές και πολιτικές (θεωρητικός λαϊκισμός), που αγωνίζεται σύσσωμος κατά των κατακτητών και των λιγοστών συγκριτικά δοσιλόγων.

Η ιδεοληψία του «ενιαίου λαού» μια χαρά ανταποκρίνεται στη στρατηγική της αστικής τάξης, ιδίως της πιο προοδευτικής εκδοχής της (ΣΥΡΙΖΑ) για την ηγεμόνευση της εργατικής τάξης και λαϊκών στρωμάτων που θα υποτάσσονται στα αλλεπάλληλα μνημόνια, για να μην «υπονομευθεί η πορεία της πατρίδας».

Η αστική ιδεολογία και οι κοινωνικοί επιστήμονες που την υιοθετούν, ακόμη και χωρίς να συνειδητοποιούν την ταξική μεροληψία τους, υποτίθεται ότι υπηρετούν την αντικειμενικότητα, αφού καταστατικά απορρίπτουν την ταξική θεώρηση της κοινωνικής εξέλιξης.

Πρόκειται για μύθο. Στην προκείμενη περίπτωση, απ’ τη μετεμφυλιακή περίοδο, με έξαρση στη χουντική επταετία, κυριαρχεί ο αγοραίος αντικομμουνισμός στην ιστοριογραφία, στη μεταπολίτευση κυριαρχεί το εθνικολαϊκό αφήγημα (ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ) που «εξαφανίζει» τις ταξικές αντιθέσεις, άρα και την πάλη για τη λύση τους, ενώ το ρεύμα της ιστορικής αναθεώρησης στη μεταμοντέρνα αμφιθυμία του θεωρεί τα τάγματα ασφαλείας όργανα της αστικής τάξης κατά της κομμουνιστικής επικράτησης και όχι όργανα των Γερμανών κατακτητών κατά του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος…

Από την ήττα του Δεκέμβρη του ’44 και την τακτική και στρατηγική του κομμουνιστικού και αριστερού κινήματος της δεκαετίας του ΄40 προκύπτουν πολύτιμα και επίκαιρα συμπεράσματα για τον αγώνα ανατροπής του καπιταλιστικού παρόντος.

ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ …ΕΥΡΩΛΑΓΝΕΙΑ

Εκτός απ’ τις αυταπάτες για την ομαλή αστικο-κοινοβουλευτική εξέλιξη έντονες αυταπάτες είχαν αναφυεί στο κίνημα αναφορικά με το ρόλο των Άγγλων ιμπεριαλιστών.

Διατυπώνεται και σε κόλπους της Αριστεράς η αντίληψη ότι η ιστοριογραφία πρέπει να αρκείται στην εμπειρική παρατήρηση των γεγονότων, στη θεωρητική ανασύνθεση και ερμηνεία τους, χωρίς όμως την αξίωση αναγωγής τους στο μέλλον για την ερμηνεία ανάλογων ιστορικών φαινομένων. Αυτή τη διαδικασία τη χαρακτηρίζουν μειωτικά «ιδεολογική χρήση της ιστορίας», δηλαδή υποκατάσταση της ερμηνείας του παρόντος απ’ την ερμηνεία του παρελθόντος, που λόγω της ευρύτερης αποδοχής του εξασφαλίζει και την αποδοχή του παρόντος.


Για παράδειγμα, δεν είναι επιστημονικά μόνον αλλά και από άποψη πολιτικής ηθικής απαράδεκτο να νομιμοποιεί ο ΣΥΡΙΖΑ την πολιτική των συμμαχιών του, που αποσκοπεί στην υλοποίηση του τρίτου μνημονίου, παραλληλίζοντάς την με την μετωπική εθνικοαπελευθερωτική πολιτική, που σφυρηλατήθηκε με ηγεμονία του ΕΑΜ.

Τέτοιες στρεβλώσεις, συνειδητές (όπως η προκείμενη) ή όχι, δεν είναι σπάνιες ιδιαίτερα στο χώρο των κοινωνικών επιστημών. Αυτή όμως η δυνατότητα δεν αποκλείει τις αντικειμενικές (ανεξάρτητες απ’ την ανθρώπινη βούληση) σχέσεις και συναρτήσεις των κοινωνικών φαινομένων, οι οποίες επαναλαμβάνονται και υφίστανται κάτω από όμοιες ή παρόμοιες συνθήκες με σχετική αυτοτέλεια.

Απλούστατο παράδειγμα, η επαναλαμβανόμενη αντικειμενικά σ’ όλα τα στάδια και τις φάσεις του καπιταλισμού σχέση αντίθεσης και πάλης αστικής και εργατικής τάξης. Αν δεν είναι αποδεκτές οι επαναλαμβανόμενες σχέσεις των κοινωνικών φαινομένων, τότε δεν έχει λόγο ύπαρξης και η μοναδική επιστημονική θεμελιωμένη θεωρία που μελετά αυτές τις σχέσεις, δηλαδή ο ιστορικός υλισμός, άρα καθίσταται αδύνατη και η ιστορική πρόβλεψη και ο επιστημονικός καθορισμός της στρατηγικής και της τακτικής.

Η πορεία του επαναστατικού κινήματος, οι σταθμοί αυτής της πορείας, τα προβλήματα που κλήθηκε να λύσει, οι νίκες και οι ήττες, η γνώση και η ερμηνεία της αντιφατικής πορείας του, που αποτελεί διαρκές καθήκον, δεν έχουν απλώς συγκεκριμένη ιστορική και γενική θεωρητική αξία. Στοιχεία της πολιτικής πρακτικής του παρελθόντος, εφόσον υπάρχει επαρκής γνώση και αντικειμενική ανάλυση, μπορεί ν’ αποτελέσουν πολύτιμο οδηγό δράσης και για μεταγενέστερες περιόδους, εφόσον υπάρχει ομοιότητα συνθηκών.

Σαφώς επίκαιρη, επί παραδείγματι, είναι η καταστροφική απόφαση του ΕΑΜ να συμμετάσχει στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας, αντί να ολοκληρώσει την κατάληψη της εξουσίας.

Αυτή η επιλογή πραγματοποιήθηκε σε ευνοϊκές σχετικά για το ΕΑΜ συνθήκες, ενώ στη χώρα δεν είχε δημιουργηθεί απλώς επαναστατική κατάσταση, αλλά η εξουσία είχε σχεδόν κατακτηθεί απ’ το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και οι Άγγλοι δεν είχαν αποβιβάσει ακόμα στρατιωτικές δυνάμεις στην Ελλάδα. Το ΕΑΜ δέχτηκε ν’ αναλάβει μόλις δύο υπουργεία, Οικονομικών και Εργασίας, που αντικειμενικά το έφερναν σε αντιπαράθεση με τις διεκδικήσεις των εξεγερμένων μαζών.

Η υποχωρητικότητα συμπληρώθηκε με τη συμφωνία της Καζέρτας, που παρέδιδε την αρχιστρατηγία των ενόπλων τμημάτων, άρα και του κυριαρχούντος ΕΛΑΣ, στον Βρετανό Σκόμπι. Οι απούσες απ’ τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα αστικές πολιτικές δυνάμεις και οι Άγγλοι ιμπεριαλιστές, με συναίνεση των ΕΑΜ-ΚΚΕ, έλεγχαν τη διαμορφωμένη βάσει των συμφωνιών εξουσία.

Η ηγεσία των ΕΑΜ-ΚΚΕ είχε κυριευθεί απ’ την αυταπάτη ότι με την τεράστια απήχησή της στις μάζες και στο οργανωμένο κίνημα και με πανίσχυρο τον ΕΛΑΣ θα αξιοποιούσε την αστική νομιμότητα για να κατακτήσει την εξουσία στα αστικοδημοκρατικά πλαίσια της κοινοβουλευτικής διαδικασίας.

Κακήν κακώς όμως εκδιώχθηκαν απ’ τις μετακατοχικές κυβερνήσεις εθνικής ενότητας τα πανίσχυρα κομμουνιστικά κόμματα (γαλλικό, ιταλικό, ελληνικό), ενώ απεναντίας το δρόμο της επαναστατικής κατάληψης της εξουσίας ακολούθησαν τα απελευθερωτικά κινήματα υπό την ηγεμονία του ΚΚ στη Γιουγκοσλαβία, την Αλβανία, την Κίνα.

Το γεγονός ότι τα ισχυρότατα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στην Ελλάδα, Γαλλία, Ιταλία, όχι μόνο δεν κατέκτησαν την εξουσία, αλλά εκπαραθυρώθηκαν και απ’ τις κυβερνήσεις εθνικής ενότητας, επιβεβαιώνει τη μαρξιστική θέση ότι η ταξική δομή της καπιταλιστικής κοινωνίας αποκλείει εξ ορισμού την ανοχή του κεφαλαίου στην ειρηνική κοινοβουλευτική κατάκτηση της εξουσίας απ’ την εργατική τάξη. Αυτή η θέση έχει επανειλημμένα επαληθευτεί στις διαχρονικά ισχύουσες συνθήκες της καπιταλιστικής κοινωνίας.

Ισχύει με πιο επιτακτικό τρόπο στις συνθήκες του ολοκληρωτικού καπιταλισμού και του ολοκληρωτικού κοινοβουλευτισμού, που δεν ανέχεται ούτε απλές διαφοροποιήσεις απ’ τα προτάγματά του. Μεταρρυθμιστικές δυνάμεις μπορεί να αναλάβουν τη διακυβέρνηση μιας χώρας μόνον αν υποταχτούν στο πλαίσιο της διαχείρισης και των αναδιαρθρώσεων που επιβάλλει ο σύγχρονος καπιταλισμός.

Αυτό συνέβη και στα καθ’ ημάς με τον ΣΥΡΙΖΑ που από αριστερή ανανεωτική δύναμη εκφυλίστηκε σε αδίστακτο διαχειριστή ενός άθλιου μνημονίου.

Απ’ την εξαθλίωση του ΣΥΡΙΖΑ δεν φαίνεται να διδάσκεται και η αποσπασθείσα απ’ αυτόν ΛΑΕ, που εμμένει στην ουτοπία μιας αριστερής, συνεπούς, υποτίθεται, αριστερής κυβέρνησης, στα πλαίσια μάλιστα ενός υπεραντιδραστικού καπιταλισμού, που κανονικοποιεί σταδιακά το κράτος έκτακτης ανάγκης.

Εκτός απ’ τις αυταπάτες για την ομαλή αστικο-κοινοβουλευτική εξέλιξη έντονες αυταπάτες είχαν αναφυεί στο κίνημα αναφορικά με το ρόλο των Άγγλων ιμπεριαλιστών. Η συμμαχία της ΕΣΣΔ με τις ιμπεριαλιστικές δημοκρατίες εκφράστηκε με διάφορες μορφές και στα κινήματα των υποδουλωμένων στον άξονα χωρών. Από στρατιωτική μεν και οικονομική άποψη συνέβαλε στην αντιφασιστική εθνικοαπελευθερωτική πάλη των κινημάτων. Ταυτόχρονα όμως υπήρξε απαγορευτική για την αναβάθμισή  τους σε επαναστατικά κινήματα, ιδίως στη Γαλλία και Ιταλία, που υπήρξαν θέατρα σκληρών αναμετρήσεων των δύο αντίπαλων στρατοπέδων.

Η Ελλάδα είχε ενταχθεί στο στρατηγείο Μέσης Ανατολής. Οι Άγγλοι βοήθησαν στην αρχή λίγο τον ΕΛΑΣ και τις άλλες οργανώσεις. Απ’ το 1943, όταν διαφάνηκε ότι ο πόλεμος θα μεταφερόταν στο κέντρο της Ευρώπης, άρχισαν να ενισχύουν προνομιακά τις άλλες οργανώσεις, ακόμη και φιλοκατοχικές, έναντι του ΕΛΑΣ. Υπόγεια υποστήριξαν τη συγκρότηση των ταγμάτων ασφαλείας και την κυβέρνηση εθνικής ενότητας σαφώς αστικού χαρακτήρα. Στόχος πάση θυσία μετά την αποχώρηση των δυνάμεων κατοχής, ήταν να καταληφθεί η εξουσία από τις αστικές δυνάμεις και να περιέλθει η χώρα στην αγγλική σφαίρα επιρροής.

Το ΕΑΜ-ΚΚΕ δεν προσαρμόστηκε έγκαιρα στη νέα κατάσταση που διαγραφόταν στο κενό εξουσίας που θα προέκυπτε. Σ’ αυτό βοηθούσαν και οι αυταπάτες τους για το σεβασμό των Άγγλων στις αστικοδημοκρατικές διαδικασίες. Ήλπιζαν ότι αν δεν «προκαλούσαν» με «ακραίες» ενέργειες και σέβονταν τα συμφωνηθέντα, θα αποτρεπόταν η στρατιωτική επέμβαση των Άγγλων ιμπεριαλιστών. Έτρεφαν όμως φρούδες ελπίδες, όπως αποδείχτηκε απ’ την ωμή στρατιωτική επέμβαση των Άγγλων εναντίον συμμαχικής δύναμης (ΕΑΜ-ΕΛΑΣ).

Υπήρξαν βέβαια διορατικές φωνές (Άρης Βελουχιώτης) που απ’ το 1943 προειδοποίησαν ότι η νέα ιμπεριαλιστική επιβουλή θα προερχόταν απ’ τους Άγγλους και ότι το κίνημα έγκαιρα και χωρίς αυταπάτες έπρεπε να θέσει θέμα εξουσίας. Συγκάλεσε και τη γνωστή σύσκεψη των καπετάνιων, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Δεν είχε υπάρξει η αναγκαία ιδεολογικοπολιτική προεργασία. Στον αντιφασιστικό εθνικοαπελευθερωτικό χαρακτήρα έπρεπε να υπάρχει σαφής αναφορά στην αντιμετώπιση του ιμπεριαλισμού (προφανώς του αγγλικού) που θα επιχειρούσε να αντικαταστήσει το γερμανικό ιμπεριαλισμό. Έτσι, το κίνημα έγκαιρα και συνειδητά θα είχε ετοιμαστεί για την αποτροπή του επερχόμενου κινδύνου και την ολοκλήρωση της κυριαρχίας του.

Η συστηματική καλλιέργεια αυταπατών για τον ιμπεριαλισμό είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του οπορτουνισμού και του ρεφορμισμού, στη μάταιη προσπάθειά τους να αποδείξουν ότι ο καπιταλισμός μπορεί ν’ αλλάξει με τις δικές του οικονομικές και πολιτικές διαδικασίες χωρίς επαναστατική ανατροπή.

Χαρακτηριστική είναι η σύγχρονη θεωρία της «Ευρώπης των λαών», που σε μετριοπαθέστερες μορφές εμφανίζεται και σήμερα. Σύμφωνα με το σχήμα αυτό υποτίθεται ότι η αλλαγή υπέρ των προοδευτικών δυνάμεων εντός της ΕΕ θα καταστήσει προοδευτικό και φιλολαϊκό το χαρακτήρα της…

Η ΕΕ όντως μεταβάλλεται, αλλά προς το αντιδραστικότερο. Η εξουσία συγκεντρώνεται στις πανίσχυρες πολυεθνικές και στους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς της ΕΕ. Το ευρωκοινοβούλιο δεν έχει ουσιαστικές εξουσίες. Το δημοσιονομικό σύμφωνο και οι επιτροπές ελέγχου δημιουργούν πλαίσιο ασφυκτικής πίεσης. Η πλέον ανερχόμενη πολιτική ομάδα στην ΕΕ είναι η σύγχρονη ακροδεξιά. Η εθνική κυριαρχία υφίσταται διαρκή συρρίκνωση. Γι’ αυτό, η ρήξη και αποδέσμευση απ’ την ιμπεριαλιστική ΕΕ αποτελεί αναφαίρετο όρο μιας ριζοσπαστικής αντικαπιταλιστικής πολιτικής.

Η ολέθρια αυταπάτη της ηγεσίας του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ για τον «καλό» συμμαχικό αγγλικό ιμπεριαλισμό, που δη λύθηκε με τη βάρβαρη επέμβασή του, αναπαράγεται κατά μία έννοια και στη σύγχρονη πραγματικότητα με τη διαβάθμιση των ιμπεριαλισμών, σε κακούς, «καλούς» ή λιγότερο κακούς, σε περισσότερο ή λιγότερο επιθετικούς κοκ. Σ’ αυτό το πλαίσιο σκέψης ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί, για παράδειγμα, το ΔΝΤ άλλοτε προοδευτικότερο απ’ την ΕΕ, όταν προκρίνει κούρεμα του χρέους κι άλλοτε αντιδραστικότερο, όταν απαιτεί ακόμη σκληρότερα αντιλαϊκά μέτρα…

Οι ιμπεριαλισμοί, ωστόσο, στην ουσία τους συμπίπτουν. Βέβαια, χαρακτηρίζονται από διαφορές και αντιθέσεις. Μια προοδευτική δύναμη νομιμοποιείται να αξιοποιεί προς όφελός της, όσο είναι δυνατόν, αυτές τις αντιθέσεις, χωρίς όμως να προσδένεται στο άρμα ενός ιμπεριαλισμού και να υφίσταται τις αναπόφευκτα ακραίες επιπτώσεις αυτής της σχέσης.

Τέλος, σε μιαν ιδεαλιστική έκφραση του «καλού» ιμπεριαλισμού της ΕΕ η αστική και μικροαστική ιδεολογία επικαλούνται το «αυθεντικό» σύστημα αξιών της ΕΕ (δημοκρατία, ισοτιμία, αλληλεγγύη) και την προτρέπουν να τις ανακτήσει…

Ο αγώνας για τα οξυμένα προβλήματα και η πάλη για την εξουσία

Η ΑΠΟΤΥΧΙΑ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΩΝ ΜΕΤΩΠΩΝ

Συχνά η ήττα του Δεκέμβρη ’44 και εν μέρει του εμφυλίου πολέμου, αποδίδονται απλώς σε λάθη χειρισμών: Στη συμφωνία του Λιβάνου, της Καζέρτας, της Βάρκιζας, στην καθυστερημένη έναρξη του εμφύλιου κ.ά. Όντως, ακραία λάθη θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί. Η ουσία όμως δεν θα άλλαζε, αφού βαθύτερη αιτία της αποτυχίας αποτελούσε η λαθεμένη στρατηγική των σταδίων, των λαϊκών και εθνικών μετώπων, που διατυπώθηκε ολοκληρωμένη στο 7ο συνέδριο της Τρίτης Διεθνούς.

Σύμφωνα μ’ αυτήν την αντίληψη ως ταξικός εχθρός δεν ορίζεται η αστική τάξη, αλλά το πιο ακραίο τμήμα της «μια χούφτα αντιδραστικά μονοπώλια».

Αυτή η εκτίμηση αποτελεί τη θεωρητική βάση εγκαθίδρυσης του σοσιαλισμού σε δύο αλληλοσυνδεόμενα στάδια.
Στο πρώτο στάδιο συγκροτείται ευρύτατη συμμαχία με αποκλεισμό μόνο των ακραίων τμημάτων της άρχουσας τάξης, σχηματίζεται κυβέρνηση αυτής της συμμαχίας με αστικοκοινοβουλευτικές διαδικασίες, «εγκαθιδρύεται» καθεστώς «προχωρημένης αστικής δημοκρατίας», που λύνει τα αστικοδημοκρατικά προβλήματα, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά. Αυτό το καθεστώς μετεξελίσσεται στο σοσιαλιστικό στάδιο, χωρίς ουσιαστικά επανάσταση και δικτατορία του προλεταριάτου, αν και οι όροι δεν απαλείφονται απ’ το λεξιλόγιο της κομμουνιστικής αριστεράς.

Στον παγκόσμιο πόλεμο το λαϊκό μέτωπο εξελίσσεται στην πιο συμβιβαστική μορφή του εθνικού μετώπου. Σ’ αυτό έχει αντικειμενικά θέση η αστική τάξη στο σύνολό της (στο βαθμό που υιοθετεί αυτή την επιλογή), συμμαχική δύναμη λογίζεται συνολικά ο αντιφασιστικός άξονας, άρα και οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (Αγγλία, ΗΠΑ, Γαλλία), ενώ προβλέπεται συγκρότηση κυβέρνησης εθνικής ενότητας. Απ’ την προσωρινή εθνική κυβέρνηση με δημοκρατικές διαδικασίες θα εξασφαλιζόταν το πέρασμα στη λαϊκή δημοκρατία (λαοκρατία, «προχωρημένη αστική δημοκρατία»), που θ’ αποτελούσε «σταθμό γρήγορου περάσματος προς το σοσιαλισμό».


Η στιγμή της υπογραφής της Συμφωνίας της Βάρκιζας. Υπογράφει ο ΓΓ του ΚΚΕ Γιώργης Σιάντος



Προφανώς, η «εθνική ενότητα» αντίπαλων, κοινωνικών τάξεων, δεν οδηγεί και μάλιστα με κοινοβουλευτικές διαδικασίες, στο σοσιαλισμό. Το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα έπρεπε έγκαιρα να θέσει θέμα επαναστατικής κατάληψης της εξουσίας.

Το ακραία οξυνόμενο πρόβλημα, εθνικό, δημοκρατικό, οικονομικό (η κρίση σήμερα) πρέπει να αποτελεί τον αδύνατο κρίκο – τομέα του συστήματος, που θα συνδέεται οργανικά με τη σοσιαλιστική επανάσταση, σφυρηλατώντας τους όρους για την πραγματοποίηση και τη νίκη της.

Τα λαϊκά και εθνικά μέτωπα παρά τις επιτυχίες και την αγωνιστική κινητοποίηση των μαζών νικήθηκαν στην Ισπανία, Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα, γιατί δεν έθεσαν θέμα εξουσίας, ενώ το έθεσαν οι αστικές δυνάμεις. Απεναντίας, νικηφόρα αναδείχτηκαν τα κινήματα που συνδέσανε τα άμεσα ζητήματα, εθνικά, δημοκρατικά, οικονομικά, με τον αγώνα για εξουσία, όπως η Οκτωβριανή, η Γιουγκοσλαβική, η Αλβανική και η Κινεζική επανάσταση.

ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ

Διδάγματα για τη σύγχρονη επαναστατική στρατηγική

ΕΜΠΟΔΙΟ Η ΘΕΩΡΙΑ ΤΩΝ ΣΤΑΔΙΩΝ

Στη μεταπολεμική Ευρώπη η θεωρία των σταδίων κυριάρχησε στην κομμουνιστική Αριστερά με τη λαϊκομετωπική αντιμονοπωλιακή δημοκρατία (ΓΚΚ, ΚΚΕ), ενώ με την εθνικομετωπική μορφή την υιοθέτησε το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, στην άτυπη συμμαχία που σύνηψε με την κυβερνώσα Χριστιανοδημοκρατία.


Μια παραλλαγή αυτής της αντίληψης υιοθέτησε και το ΚΚΕ εσ. στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, με την ΕΑΔΕ (Εθνική Αντιδικτατορική Δημοκρατική Ενότητα).

Απ’ την άλλη, το ΚΚΕ είχε υιοθετήσει μιαν αριστερόστροφη εκδοχή αντιμονοπωλιακής δημοκρατίας, επιδιώκοντας κυβερνητική συνεργασία με το σοσιαλρεφορμιστικό ΠΑΣΟΚ. Αυτές οι πολιτικές προτάσεις και ιδίως η αντιμονοπωλιακή δημοκρατία, συνιστούσαν μιαν αριστερή έκφραση της κεϊνσιανικής διαχείρισης του 1945-75, που σ’ ένα βαθμό, ανταποκρινόταν στην έννοια της «προχωρημένης αστικής δημοκρατίας», ανατάσσοντας το βιοτικό, δημοκρατικό, πολιτιστικό επίπεδο των εργαζομένων.

Δεν είναι τυχαίο ότι με την αντικατάσταση της κεϊνσιανής απ’ τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση αρχίζει και η διαδικασία παρακμής του ευρωκομμουνισμού στις διάφορες εκδοχές, αφού το όραμα της λαϊκής ευημερίας μέσω της ενσωμάτωσης δεν έχει πλέον αντικειμενική βάση.

Στην εποχή του υπεραντιδραστικού ολοκληρωτικού καπιταλισμού, η μεν παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία έχει πλήρως υιοθετήσει τη νεοφιλελεύθερη διαχείριση και ιδεολογία και έχει εγκαταλείψει την αριστερής προέλευσης θεωρία των σταδίων και στην πιο ήπια εκδοχή της.

Οι ρεφορμισμοί τύπου ΣΥΡΙΖΑ, Ποδέμος, που διαφοροποιούνται απ’ τα αστικά κόμματα, στη ρητορική και οριακά μόνο στην πολιτική πρακτική, ενώ σε συνθήκες κρίσης και ΕΕ εποπτείας υιοθετούν μίγματα νεοφιλελεύθερης διαχείρισης, επιχειρούν να την εμφανίσουν ως προσωρινό συμβιβασμό και ταυτόχρονα ως πρόκριμα εξόδου απ’ την κρίση και προώθησης του «κοινωνικού μετασχηματισμού».

Πιο παραδοσιακή μορφή των σταδίων φαίνεται να υιοθετεί η ΛΑΕ, που προτείνει ένα στάδιο προοδευτικών αλλαγών με μοχλό αριστερή κυβέρνηση, που θεωρείται μεταβατικό στάδιο προς το σοσιαλισμό.

Απεναντίας, το ΚΚΕ έχει εγκαταλείψει τη θεωρία των σταδίων, που ηγεμόνευσε όμως στη θεωρία και την πολιτική του επί δεκαετίες πέρασε στο αντίθετο άκρο, απολυτοποιώντας τη στρατηγική και εγκαταλείποντας την ιδέα μιας συνεκτικής και προωθημένης τακτικής, που θ’ ανοίγει το δρόμο για το σοσιαλισμό.

Η αντικαπιταλιστική αριστερά, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το ΝΑΡ, αξιοποιώντας και επικαιροποιώντας την εμπειρία, θετική και αρνητική, απ’ την ιστορική διαδρομή του κινήματος, συγκροτούν μια διαλεκτική σχέση αντικαπιταλιστικής τακτικής και στρατηγικής με ορατόν ορίζοντα τον σοσιαλισμό και κομμουνισμό.

Η αντικαπιταλιστική τακτική πρόταση με τους στόχους που προωθεί για πάλη και κατάκτηση, δεν αποβλέπει στην εκφυλιστική διαχείριση ενός ενδιάμεσου καθεστώτος (σταδίου) ούτε σε κάποια ενδιάμεση μορφή εξουσίας (όπως η αριστερή κυβέρνηση ρεφορμιστικών ρευμάτων).

Απεναντίας, το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα  κατακτώντας όσους στόχους επιτρέπει ο διαμορφούμενος συσχετισμός δυνάμεων, με υποκείμενο το κοινωνικοπολιτικό μέτωπο, θα επιφέρει ρήγματα στο σύστημα, θα σπείρει φύτρα της μελλοντικής κοινωνίας, όπως τα εργατικά λαϊκά συμβούλια, θα συγκεντρώνει και θα οργανώνει τις δυνάμεις της επανάστασης…

Δημοσιεύθηκε στο ΠΡΙΝ, 25.12.2015

Με ατομικές συμβάσεις εργασίας, απασχολούνται και αμείβονται οι 9 στους 10 εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα, μετά την «εξαφάνιση» των κλαδικών συμβάσεων και την επικράτηση των συμφωνιών σε επίπεδο επιχείρησης. Όπως αναφέρει σχετικό δημοσίευμα της εφημερίδας «Ημερησία», 922.897 προσλήφθηκαν φέτος με μειωμένα ωράρια και αντίστοιχα μειωμένους μισθούς, δηλαδή σε καθεστώς μερικής απασχόλησης και εκ περιτροπής εργασίας.

ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ «ΗΜΕΡΗΣΙΑ» (24-12-15)





πηγή ergasianet.gr

Μεγάλες καταστροφές από πυρκαγιές στην Αυστραλία

Ολόκληρες κοινότητες εκκενώθηκαν από τις αρχές αβήμερα των Χριστουγέννων και η ελπίδα είναι να επαληθευτούν οι προβλέψεις για αλλαγή του καιρού τις επόμενες ημέρες, με συνθήκες πιο ευνοϊκές για την κατάσβεση του πύρινου μετώπου. 

Οι πυρκαγιές έπληξαν δύο πόλεις που βρίσκονται νοτιοδυτικά της Μελβούρνης, τη Γουάϊ Ρίβερ και τη Σεπαρέσιον Κρικ. 

Δύναμη περίπου 500 πυροσβεστών επιχειρούσε όλη την νύχτα να αποτρέψει άλλες καταστροφές στην παραλιακή πόλη Λορν, όπου ξεκίνησε η φωτιά από κεραυνό στις 19 Δεκεμβρίου και ενισχύθηκε στη συνέχεια από τις υψηλές θερμοκρασίες και τους ισχυρούς ανέμους. 

Σε συνέντευξη Τύπου σήμερα, ο πρωθυπουργός της πολιτείας, Ντάνιελ Άντριους, εξέφρασε ικανοποίηση για το γεγονός ότι οι πυρκαγιές δεν προκάλεσαν ανθρώπινα θύματα, αντίθετα με εκείνες του 2009 που άφησαν πίσω τους 173 νεκρούς και χιλιάδες σπίτια να έχουν γίνει στάχτη.

«Μπορούμε να ξαναχτίσουμε τα σπίτια, φυσικά. Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι χειρότερα», δήλωσε.

Σύμφωνα με τις τοπικές αρχές, η σταδιακή αλλαγή του καιρού, με βροχή και ψυχρότερες καιρικές συνθήκες, βοήθησε για να μειωθεί την ένταση των πυρκαγιών, που εξακολουθούν να καίνε δασικές εκτάσεις.

Οι πυρκαγιές σε θαμνώδεις και δασικές εκτάσεις είναι πολλές στην Αυστραλία κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού στο νότιο ημισφαίριο. Οι δασικές πυρκαγιές προκάλεσαν τον θάνατο επτά ανθρώπων φέτος.

Οι υπηρεσίες εκτάκτων καταστάσεων έχουν εκδώσει προειδοποιήσεις σε αρκετές παράκτιες περιοχές στη Βικτόρια και έχουν προβλέψει επικίνδυνες καιρικές συνθήκες και περισσότερες πυρκαγιές με τον ερχομό του νέου έτους.

To τηλεοπτικό δίκτυο Sky News Australia μετέδωσε ότι οι πυρκαγιές αναμένεται να συνεχιστούν μέχρι τον Φεβρουάριο του 2016.

Τουλάχιστον 41 άνθρωποι διακομίστηκαν σε νοσοκομεία στην πόλη Πεσάβαρ του βορειοδυτικού Πακιστάν μετά το σεισμό 6,2 βαθμών που έπληξε το Αφγανιστάν, κοντά στα σύνορα με το Πακιστάν, μεταδίδουν πακιστανικά ΜΜΕ.

Παλιά σπίτια και τοίχοι κατέρρευσαν στην Πεσάβαρ αργά χθες βράδυ με αποτέλεσμα να τραυματιστούν πάνω από 30 άνθρωποι, σύμφωνα με την εφημερίδα Dawn του Πακιστάν, η οποία επικαλείται γιατρούς και εργαζόμενους στις υπηρεσίες διάσωσης. Συνολικά 41 άνθρωποι εισήχθησαν σε νοσοκομεία της Πεσάβαρ.

Σύμφωνα με το Γεωλογικό Ινστιτούτο των ΗΠΑ (USGS), ο σεισμός 6,2 βαθμών σημειώθηκε στις 23:44 τοπική ώρα [21:14 ώρα Ελλάδας] και το επίκεντρό του εντοπίστηκε περίπου 82 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Φεϊζαμπάντ, της πρωτεύουσας της επαρχίας Μπανταχσάν του Αφγανιστάν.

Η δόνηση έγινε αισθητή στην Καμπούλ, στην πρωτεύουσα του Πακιστάν, το Ισλαμαμπάντ, αλλά και στο Νέο Δελχί, την πρωτεύουσα της Ινδίας, σύμφωνα με τη Ντον.

Ακόμη δεν έχει δημοσιοποιηθεί κάποιος απολογισμός των ζημιών ή στοιχεία για θύματα στο Αφγανιστάν.

Τον περασμένο Οκτώβριο, σεισμός μεγέθους 7,5 βαθμών είχε πλήξει το Πακιστάν και το Αφγανιστάν, στοιχίζοντας τη ζωή σε σχεδόν 400 ανθρώπους και προκαλώντας εκτεταμένες υλικές ζημιές.



tvxs.gr

Γιάνης Βαρουφάκης «Πίστευα ότι μπορούσα να κάνω τη διαφορά», τιτλοφορείται η συνέντευξη του Γιάνη Βαρουφάκη στην ολλανδική εφημερίδα «De Volkskrant»

Σε μια εφ' όλης της ύλης συνέντευξή του στην ολλανδική εφημερίδα «De Volkskrant» ο Γιάνης Βαρουφάκης, που ως υπουργός Οικονομικών βρέθηκε επί έξι μήνες στο επίκεντρο της κρίσης στην ευρωζώνη, περιγράφει το Εurogroup ως το κατάλληλο μέρος για ψυχοπαθείς, χαρακτηρίζει μαριονέτα του Σόιμπλε τον Γερούν Ντάισελμπλουμ και του εύχεται τα καλύτερα για το 2016.

«Την πρώτη μέρα μου ως υπουργός μού είπαν ότι η χώρα θα χρεοκοπήσει σε 11 μέρες» τονίζει και μετανιώνει για την τυφλή εμπιστοσύνη που έδειξε στον πρωθυπουργό.

«Ήταν ένα μεγάλο πραξικόπημα»

Μετά από ένα θερμό καλοκαίρι οι Ευρωπαίοι κατέληξαν σε συμφωνία με τον Αλέξη Τσίπρα και πολλοί κατηγόρησαν τον Γιάνη Βαρουφάκη για την καταστροφική στροφή που πήραν τα γεγονότα. Ο ίδιος όμως διαφωνεί:

«Δεν ήταν τίποτα άλλο από ένα πραξικόπημα, ένα μεγάλο πραξικόπημα. Και πέτυχε. Δεν θα πάρω καμία ευθύνη γι' αυτό. Οι ομιλίες μου ήταν μετριοπαθείς, τα σχέδιά μου μετρημένα, οι σύμβουλοί μου δεν ήταν αριστεροί παράφρονες. Υπήρχε ένας άλλος λόγος που η άλλη πλευρά έχυνε δηλητήριο και έλεγε ψέματα για μένα και με παρουσίαζε σαν ένα επικίνδυνο ριζοσπάστη ενώ ήμουν ο πιο δεξιός υπουργός στο υπουργικό συμβούλιο. Εάν ήμουν ένας τρελός αριστερός παράφρων, δεν θα με φοβούνταν. Όχι, ήθελαν να με ξεφορτωθούν γιατί ήξερα τι έλεγα»

«Ο Ντάισελμπλουμ είναι μαριονέτα και ο Σόιμπλε το αφεντικό του»

Όταν ρωτήθηκε ποιος κυριαρχούσε στις ερωτήσεις του Eurogroup, είπε: «Ο Βόφγκανγκ Σόιμπλε. Είναι αυτός που κινεί όλα τα νήματα. Όλοι οι υπόλοιποι υπουργοί είναι μαριονέτες. Ο Σόιμπλε είναι ο κυρίαρχος του Eurogroup, αυτός αποφασίζει ποιος θα γίνει πρόεδρος, αυτός αποφασίζει την ατζέντα, αυτός ελέγχει τα πάντα (...) Ο Ντάισελμπλουμ δεν έχει πραγματική εξουσία, είναι ένας στρατιώτης, μια μαριονέτα. Δεν μπορεί να πάρει καμία απόφαση χωρίς να μιλήσει με τον Σόιμπλε. Είναι ένα γρανάζι για μια μηχανή, την οποία και ο ίδιος δεν καταλαβαίνει. (...) Δεν υπήρχε απολύτως κανένας λόγος να μιλάω με τον Γερούν γιατί δεν ήταν ούτε πρόθυμος ούτε ικανός να κάνει μια πραγματική συζήτηση και βεβαίως δεν ενδιαφερόταν».

Ένας ηγέτης που έλαβε καλά σχόλια από τον Βαρουφάκη ήταν ο επικεφαλής της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι: «Είναι ένας δεινός οικονομολόγος», είπε και πρόσθεσε ότι ο Ντράγκι «είναι πολύ απογοητευμένος με τους ασφυκτικούς περιορισμούς της εντολής της ΕΚΤ».

«Το Εurogroup είναι μια πολύ δυσάρεστη συνεύρεση»

«Όποιος μιλάει για ευτυχισμένες στιγμές στο Eurogroup θα πρέπει να κλειδωθεί αμέσως ως επικίνδυνος παρανοϊκός. Το Εurogroup είναι μια πολύ δυσάρεστη συνεύρεση ακόμα και για τους Σόιμπλε, Ντάισελμπλουμ και Ντράγκι. Εξ ορισμού το κέντρο της εξουσίας προκαλεί στρες με τα μεγάλα “εγώ” και τις συνεχείς συγκρούσεις. Εάν είσαι ψυχοπαθής και περνάς καλά με τις συγκρούσεις, τότε το Εurogroup είναι το μέρος που πρέπει να είσαι»

Όταν ρωτήθηκε αν εκεί έχουν θέση οι πολιτικοί που διψούν για την εξουσία, απάντησε: «Τελικά κανένας δεν έχει καμία εξουσία (...) Ο ένας ακυρώνει την εξουσία του άλλου»
 


Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, Γιάνης Βαρουφάκης AP Photo / Michael Sohn

«Ήμουν ο μοναδικός με μια αίσθηση της ηθικής»

Ο Γιάνης Βαρουφάκης είπε επίσης ότι, εκτός από το πρώτο Eurogroup που παρακολούθησε, έχει ηχογραφήσει όλες τις επόμενες συναντήσεις.

«Κανένας όμως δεν πήρε πληροφορία από εμένα. Μεταξύ των συναδέλφων μου που διέρρεαν όλων των ειδών τις πληροφορίες, ειδικά για μένα, ήμουν ο μοναδικός με μια αίσθηση ηθικής. Ηχογραφούσα τις συναντήσεις για έναν απλό λόγο: συχνά διαρκούσαν τόσο πολύ που μετά ίσα που θυμόμουν τι ακριβώς είχε συζητηθεί και τι είχε συμβεί. Σε μια φυσιολογική νομισματική ένωση θα υπήρχαν εμπιστευτικά πρακτικά, στα οποία θα μπορούσες να ανατρέχεις»

«Μου είπαν ότι η Ελλάδα θα χρεοκοπήσει σε 11 μέρες»

«Την πρώτη μέρα μου ως υπουργός μού είπαν ότι η χώρα θα χρεοκοπήσει σε 11 μέρες. Την τρίτη μέρα ο πρόεδρος του Εurogroup ήρθε στην Ελλάδα και απείλησε να κλείσει όλες τις ελληνικές τράπεζες εάν δεν υπέγραφα για ένα πακέτο λιτότητας που είχα αποκηρύξει στη διάρκεια των εκλογών (...) Έπρεπε να καταπιώ σε 72 ώρες όσα οι περισσότεροι υπουργοί έπρεπε να καταπιούν σε ολόκληρη την καριέρα τους. Παρεμπιπτόντως, ευτυχώς γι' αυτούς»

EUROKINISSI/ΣΥΜΕΛΑ ΠΑΝΤΖΑΡΤΖΗ
«Εμπιστεύθηκα τυφλά τον Τσίπρα, κακώς»

Αυτό που μετανιώνει περισσότερο, είπε ο Βαρουφάκης, είναι ότι «είχα εμπιστοσύνη στην ενότητα της ελληνικής κυβέρνησης ή, για να είμαι πιο ακριβής, στην ενότητα μέσα στο “πολεμικό συμβούλιο” των επτά ανθρώπων, εμού και του πρωθυπουργού συμπεριλαμβανομένων (...) Εκείνη την περίοδο ήμασταν μαζί μέρα και νύχτα. Κοιμόμουν όπως κοιμάται κάπως στα χαρακώματα σε έναν πραγματικό πόλεμο: λίγες ώρες εδώ, λίγες ώρες εκεί, με όλες τις αισθήσεις σε συναγερμό (...) Ήταν λάθος που εμπιστεύθηκα τυφλά τον Τσίπρα. Εκείνος παραδόθηκε στις απαιτήσεις του Eurogroup χωρίς να με συμβουλευθεί».

Ο τέως υπουργός κατηγορεί τους ηγέτες της ευρωζώνης ότι μπήκαν σαν σφήνα ανάμεσα σε αυτόν και τον πρωθυπουργό: «Είπαν στον Τσίπρα: “Εάν θέλεις συμφωνία, πρέπει να ξεφορτωθείς τον Γιάνη” (...) Το Eurogroup έψαχνε έναν πολιτικό τρόπο για να με εξουδετερώσει. Ήταν μια συνωμοσία. Κατά τη συνάντηση του Εurogroup στη Ρίγα πέτυχαν να φέρουν σε αντιπαράθεση εμένα και τον Τσίπρα»

Πηγή: efsyn.gr

Χρήστος Κυργιάκης

Όλα θα ήταν όμορφα, ωραία, γιορτινά, με τους ανθρώπους χαρούμενους κι ευτυχισμένους, έτοιμους να ψωνίσουν, να αγοράσουν, να καταναλώσουν όπως ορίζει η θεά διαφήμιση, όπως θα ήθελα η μαμά εταιρία που έκανε θεά τη διαφήμιση.

Όλα θα ήταν όπως πρέπει, αν δεν υπήρχαν κάτι μυτερά αγκάθια να χαλάνε τη γιορτινή σούπα.

Αλλά βλέπεις, όπου κυριαρχούν οι εταιρίες και όχι οι άνθρωποι όλα μπαίνουν στην άκρη για το κέρδος της εταιρίας.

Τι να σου κάνει η εταιρία που παράγει όπλα και η εταιρία που τα εμπορεύεται; Πώς αλλιώς θα κερδίσουν χωρίς πολέμους; Τα όπλα δεν «καταναλώνονται» αλλιώς. Δεν πας ως χριστουγεννιάτικό δώρο στο φίλο σου μια ρουκέτα, ας πούμε, τυλιγμένη σε χρυσό χαρτί. Ούτε αγοράζεις στον αδερφό σου ένα κουτί σφαίρες αντί για σοκολατάκια.

Μπορείς όμως να τα «δωρίζεις» σε τίποτα κακόμοιρους Ασιάτες ή Αφρικανούς αφού τους βάλεις πρώτα να τσακώνονται μεταξύ τους. Μετά θα σε παρακαλάνε για τα «δώρα» που παράγεις και εμπορεύεσαι.

Είναι, που λέτε, κάτι παράσιτα, ανθρώπους δεν τους λες, που άφησαν τα σπίτια τους που βομβαρδίζονταν μες στο καταχείμωνο και κίνησαν για τους δικούς μας τόπους. Τι θράσος αλήθεια εκ μέρους τους, τι αγένεια!

Ήρθαν και χάλασαν την αποβλάκωσή μας. Κάτι βρεγμένα και πεινασμένα παιδικά κορμάκια γέμισαν τις οθόνες της απραξίας μας την ώρα που όλοι περιμέναμε να δούμε στις οθόνες πόσες μέρες έμειναν ακόμη για τα Χριστούγεννα.

Όμως, ακόμη κι αυτόν τον μέγιστο ανθρώπινο πόνο του ξεριζωμού και της προσφυγιάς, οι εταιρίες, ως γνήσια αρπακτικά και μανούλες στο εμπόριο, έσπευσαν να τον εξαργυρώσουν.

Αν δεν υπήρχαν οι εταιρίες-κανάλια για να δείξουν την «ευαισθησία» των εταιριών, δεν θα υπήρχε κανένας λόγος οι εταιρίες να είναι «ευαίσθητες».

Όμως τέτοιες γιορτινές μέρες οι εταιρίες φροντίζουν για όλους όσους βρίσκονται σε ανέχεια.

Δίνουν «δωρεάν» χρόνο ομιλίας στα κινητά για να μιλάμε, να λέμε άσχετα μέχρι να καταναλώσουμε το χρόνο, να ανταλλάσσουμε ψεύτικες, τις περισσότερες φορές, ευχές, γιατί έτσι είθισται και να μας γίνεται συνείδηση πως το δικαίωμα στο να μιλάμε όσο θέλουμε μας το παραχώρησε η εταιρία η οποία όποτε θέλει, μπορεί να μας το στερήσει, όπως για παράδειγμα, αν δεν πληρώσουμε το λογαριασμό.

Πρέπει να μάθουμε πως οι εταιρίες θα είναι καλές μαζί μας αν κι εμείς είμαστε καλοί καταναλωτές, αλλιώς θα υποστούμε τις συνέπειες.

Χαρίζουν στους καλούς πελάτες εισιτήρια θεαμάτων και δείπνα στη μισή τιμή αρκεί να τους το ζητήσουμε. Οι εταιρίες έχουν φροντίσει πριν από μας για το τι θα μας άρεσε να δούμε και να φάμε. Είμαστε ελεύθεροι να επιλέξουμε αυτό που εκείνες θέλουν.

Οι ιατρικές και ασφαλιστικές εταιρίες φροντίζουν για την υγεία και την ασφάλειά μας. Τα δημόσια νοσοκομεία και οι δομές κοινωνικής ασφάλισης και μέριμνας ισοπεδώθηκαν αφού πρώτα καταληστεύτηκαν, για να επικρατήσει και να αναδειχτεί η ανωτερότητα της ιδιωτικής πρωτοβουλίας.

Με σημαία τους την υγεία με αξιοπρέπεια για όλους ξεχνάνε να συμπληρώσουν: «για όλους όσους έχουν να πληρώσουν».

Τα δημόσια νοσοκομεία, προς το παρόν, χορταίνουν με εξαγγελίες και υποσχέσεις.

Για παράδειγμα, το Σπηλιοπούλειο Ογκολογικό Νοσοκομείο τελικού σταδίου λειτουργεί χωρίς το απαραίτητο προσωπικό. Κοινωνικοί λειτουργοί, φυσικοθεραπευτές, ψυχολόγοι και νοσηλευτές δεν υπάρχουν. Όσο για υλικά, ότι περισσεύει από τα κοινωνικά ιατρεία.

Αυτά παθαίνει όποιος επιθυμεί δημόσια δωρεάν υγεία, καταλήγει να μην έχει ούτε δημόσια ούτε δωρεάν ούτε υγεία. Ενώ, λίγο πιο βόρεια, η εταιρία-νοσοκομείο είναι παράδειγμα προς μίμηση. Ξενοδοχείο σκέτο και με τους καλύτερους γιατρούς, αρκεί να ξεχωρίζεις στη «λεπτομέρεια», να έχεις χρήμα να πληρώσεις.

Τούτες τις μέρες, άγιες τις βαφτίζουν αλλά ποτέ δεν κατάλαβα «γιατί;» και «για ποιους;», οι εταιρείες δείχνουν το «ανθρώπινο» πρόσωπό τους περιμένοντας την «έλευση του Χριστού». Τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου δεν νοιάζονται για την ασχήμια του προσώπου τους.

Καμώνονται, τάχα, πως δεν πήραν χαμπάρι ότι ο Χριστός που περιμένουν πνίγηκε κάπου στη Μεσόγειο

Eξοπλισμό για τη χρήση χημικών όπλων και ξένης κατασκευής ιατρικό εξοπλισμό και εφόδια κατέσχεσαν οι συριακές αρχές σε «στρατόπεδο τρομοκρατών» στην επαρχία Λαττάκεια, όπως μετέδωσε χθες το κρατικό συριακό πρακτορείο ειδήσεων SANA.

«Έπειτα από μια ειδική επιχείρηση, οι αρχές στην επαρχία Λαττάκεια κατέσχεσαν εξοπλισμό για την κατασκευή χημικών όπλων καθώς και ιατρικά εφόδια και εξοπλισμό τουρκικής, σαουδαραβικής και καταρικής προέλευσης που βρίσκονταν στην κατοχή τρομοκρατικών οργανώσεων σε περιοχή στο βόρειο τμήμα της Λαττάκειας», μετέδωσε το SANA, επικαλούμενο έναν αξιωματικό ο οποίος ηγήθηκε της επιχείρησης.

Τον Αύγουστο του 2013, μια χωρίς προηγούμενο επίθεση με χημικά όπλα είχε στοιχίσει τη ζωή σε πάνω από 1.300 αμάχους στη Γούτα, ένα προάστιο της πρωτεύουσας της Συρίας, της Δαμασκού. Οι αντάρτες και η κυβέρνηση είχαν αλληλοκατηγορηθεί για την επίθεση




tvxs.gr

Έφυγε από τη ζωή ο ηθοποιός Ντάνος Λυγίζος σε ηλικία 76 χρονών ύστερα από την εκδήλωση επιθετικής ασθένειας παραμονή Χριστουγέννων στις 19:37

Στο θέατρο εμφανίστηκε το 1965 και στην τηλεόραση το 1968
Υπήρξε παρουσιαστής της εκπομπής «Όχι τα νέα του ΑΝΤ1»

Ο εκλιπών νοσηλευόταν το τελευταίο διάστημα σε ιδιωτική κλινική των νοτίων προαστίων, παλεύοντας με μια πολύ επιθετική ασθένεια, που δεν επιδεχόταν ούτε φαρμακευτικής, αλλά ούτε και χειρουργικής αντιμετώπισης.

Ο αγαπημένος ηθοποιός και παρουσιαστής, που επί δεκαετίες χάριζε απλόχερα το γέλιο στο τηλεοπτικό κοινό, εγκατέλειψε τη Στέγη Ηλικιωμένων -όπου έμενε με δική του πρωτοβουλία- και εισήχθη σε ιδιωτικό θεραπευτήριο από τις 15 Νοεμβρίου, καθώς υπέφερε από δύσπνοια.

Η κηδεία του θα γίνει τη Δευτέρα ή την Τρίτη από το κοιμητήριο Ζωγράφου. Η οικογένειά του επιθυμεί, αντί στεφάνων, να κατατεθούν χρήματα στο Χαμόγελο του Παιδιού.

Αντώνης Κασίτας – Πλανόδιος Αριστερός

«Είμαστε αυτοί που αιώνια πηγαίνουν…»

«Έρχομαι από μέρες που πρέπει να αποσιωπηθούν, από νύχτες που θέλω να τις ξεχάσω, περπάτησα τρέμοντας μέσα στον πυρετό των μεγαλουπόλεων, είδα τα μεγάλα ρολόγια των εκκλησιών να συμμαχούν με τον διάβολο, είδα τους φτωχούς να περπατάνε αθόρυβα στο δρόμο όπως ο Χριστός επί των υδάτων, λαϊκές εξεγέρσεις μου χάρισαν βασιλικά απογέματα , αλλά τη νύχτα κινδύνεψα μπροστά σ’ έναν έρημο κήπο.

Εκείνος που άνοιξε μια πόρτα για να κοιμηθεί, δεν είδε τα’ άστρα ν’ αναιρούν τη ματαιότητα, αυτοί που θάψαν τους νεκρούς τους δεν ξέρουν τι σημαίνει ανάμνηση».

Τάσος Λειβαδίτης

Ένα πολύ σπουδαίο εκδοτικό γεγονός συνέβη αυτόν τον καιρό. Μετά από πολλά χρόνια, κοντά δυο δεκαετίες ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες ποιητές κοσμεί ξανά τα ράφια των βιβλιοπωλείων με τα βιβλία του, περιμένοντας ξανά τον κόσμο να τον προσεγγίσει και ειδικά την νέα γενιά να τον γνωρίσει. Από τις εκδόσεις «ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ» κυκλοφορεί ξανά όλο το έργο του ποιητή σε τρείς καλαίσθητους τόμους. Δεν μας περίσσευε πολιτισμός όλα αυτά τα χρόνια ούτως ώστε ένας ποιητής του μεγέθους του Τάσου Λειβαδίτη να είναι εξαφανισμένος κυριολεκτικά. Ένας ποιητής καθ’ ολοκληρίαν, ένας ποιητής που όλοι του η ζωή υπήρξε ποίηση και αγώνας.

Ο Αναστάσιος-Παντελεήμων Λειβαδίτης (20 Απριλίου 1922 – 30 Οκτωβρίου 1988) ήταν σπουδαίος Έλληνας ποιητής. Γεννήθηκε και πέθανε στην Αθήνα. Γιος του Λύσανδρου και της Βασιλικής, γεννήθηκε στην Αθήνα το βράδυ της Αναστάσεως του 1922 είχε τέσσερα μεγαλύτερα αδέρφια, μια αδερφή και τρεις αδερφούς. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, όμως τον κέρδισε η λογοτεχνία και συγκεκριμένα η ποίηση. Ανέπτυξε έντονη πολιτική δραστηριότητα στο χώρο της αριστεράς με συνέπεια να εξοριστεί από το 1947 έως το 1951. Στο Μούδρο, στη Μακρόνησο και μετά στον Αϊ Στράτη κι από κει στις φυλακές Χατζηκώστα στην Αθήνα, απ” όπου αφέθηκε ελεύθερος το 1951.

«Γι’ αυτό σου λέω. Μην κοιμάσαι: είναι επικίνδυνο. Μην ξυπνάς: Θα μετανιώσεις.»

Στο ελληνικό κοινό ο Τάσος Λειβαδίτης εμφανίστηκε το 1946, μέσα από τις στήλες του περιοδικού Ελεύθερα Γράμματα με το ποίημα «Το τραγούδι του Χατζηδημήτρη». Το 1947 συνεργάστηκε στην έκδοση του περιοδικού «Θεμέλιο». Το 1952 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική σύνθεση με τίτλο «Μάχη στην άκρη της νύχτας» και εργάστηκε επίσης σαν κριτικός ποίησης στην εφημερίδα Αυγή, από το 1954 – 1980 (με εξαίρεση τα έτη 1967-74 που η εφημερίδα είχε κλείσει λόγω δικτατορίας) και το περιοδικό «Επιθεώρηση Τέχνης» (1962-1966), όπου δημοσίευσε πολιτικά και κριτικά δοκίμια.

Στο διάστημα της Χούντας των Συνταγματαρχών ο ποιητής για βιοποριστικούς λόγους μεταφράζει ή διασκευάζει λογοτεχνικά έργα για λαϊκά περιοδικά ποικίλης ύλης με το ψευδώνυμο Pόκκος. Αδερφός του ήταν ο ηθοποιός Αλέκος Λειβαδίτης και ανιψιός του ο ηθοποιός Θάνος Λειβαδίτης.

«Κι όταν πια δεν θα ‘χω με τι άλλο να ζήσω, θα πάρω έναν μεγάλο καθρέφτη και θα στέκομαι στις γωνίες, όπως αυτοί με τις ζυγαριές ή τους βίους αγίων, κι εκεί για λίγες δεκάρες θ’ αφήνω να καθρεπτίζονται οι περαστικοί, βλέποντας για μια στιγμή μέσα στο βάθος του καθρέφτη όλη την έρημο που μας ακολουθεί»

Από τις ίδιες εκδόσεις «ΜΕΤΡΟΝΟΜΟΣ» κυκλοφορούν σε έναν ξεχωριστό τόμο όλοι οι στίχοι από τα μελοποιημένα ποιήματά του Τάσου Λειβαδίτη και κείμενα που έχουν γραφεί για τον ποιητή από φίλους και συνεργάτες του που καταδεικνύουν τη σπουδαία στάση ζωής του.

Στίχοι του μελοποιήθηκαν από τον Μίκη Θεοδωράκη, στο δίσκο «Πολιτεία» , «Της εξορίας» , «Πολιτεία Γ” – Οκτώβρης » , «Τα Λυρικά» , «Λειτουργία Νο2: Για τα παιδιά που σκοτώνονται στον πόλεμο» , τον Μάνο Λοΐζο στο δίσκο «Για μια μέρα ζωής», τον Γιώργο Τσαγκάρη στο δίσκο «Φυσάει» με ερμηνευτή το Βασίλη Παπακωνσταντίνου και τη συμμετοχή του ηθοποιού Γιώργου Μιχαλακόπουλου, τον Μιχάλη Γρηγορίου στο δίσκο «Σκοτεινή πράξη, ένα Ορατόριο σε ποίηση Τάσου Λειβαδίτη» και από το συγκρότημα Όναρ στο δίσκο «Αλαντίν, τελειώσαν οι ευχές σου».

Συνυπέγραψε ακόμη με τον Κώστα Κοτζιά τα σενάρια των ελληνικών ταινιών «Ο θρίαμβος» και «Συνοικία το όνειρο» σε σκηνοθεσία του Αλέκου Αλεξανδράκη.

Τα ποιήματά του μεταφράστηκαν στα Ρωσικά, Σερβικά, Ουγγρικά, Σουηδικά, Ιταλικά, Γαλλικά, Αλβανικά, Βουλγαρικά, Κινεζικά και Αγγλικά.

Δημοσιεύθηκε στο «Πρίν» 

πηγή: pandiera.gr